DEFINICJA I SYMPTOMY

Dysortografia należy do zaburzeń piśmiennictwa. Można ją zdefiniować jako „grupę błędów mających wpływ na pisanie, ale nie na układ i lub pisownię” (Garcia Vidal 1989). Odnosi się w znacznej części do trudności w pisaniu „kodem”, to jest do przestrzegania zasad ortograficznych i reguł językowych. Trudności te leżą w powiązaniu między dźwiękiem a ortografią, lub w integracji zasad pisowni.

W zależności od procesu, istnieją różne typy dysortografii:

1. Naturalna dysortografia: charakteryzuje się deficytem w wykorzystywaniu ścieżki pośredniej lub fonologicznej (proces poznawczy pozwalający na czytanie i pisanie słów, w oparciu o ich minimalne składniki, fonemy lub grafiki), więc słowa pisane oparte są na użyciu leksykalnego lub bezpośredniego przekazu. Ma to wpływ na rozwój fonologiczny i reguły konwersji fenomowo – graficznej. Dodanie lub pominięcie litery, lub też zmiana jej fonemu uważane jest za naturalny błąd w pisowni.

2. Dysortografia wizualna: charakteryzuje się deficytem w uzyskaniu odpowiedniej ścieżki (proces poznawczy, który pozwala na ogólne czytanie i pisanie, dzięki istnieniu procesów dzięki obrazom wizualnym i ich pisowni). Ma ona wpływ na reguły ortograficzne. Pominięcie litery „h”, lub zmiana „u” na „ó” są uważane za arbitalne błędy w pisowni.

3. Dysplastia mieszana: problem wynikający z nieprawidłowego funkcjonowania sposobów produkcji słowa pisanego, zarówno bezpośredniego jak i pośredniego.